بررسی فراوانی نسبی عوارض آناستوموز حالب (تنگی، نشت و انسداد ادراری) بعد از پیوند کلیه و فاکتورهای مرتبط با آن در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان؛ یک مطالعه ی هشت ساله

مقدمه: عوارض پیوند کلیه به طور کلی به سه دسته ی اورولوژیک، عروقی و لنفاوی تقسیم بندی می شود. از این بین، عوارض اورولوژیک دارای شیوع بیشتری است و بروز آن ها به عواملی مانند تکنیک پیوند، ویژگی های دهنده و خصوصیات عضو پیوندی مانند تعداد شریان های کلیوی، ارتباط دارد. هدف از مطالعه ی حاضر، تعیین توزیع فراوانی نسبی عوارض آناستوموز حالب (تنگی، نشت و انسداد ادراری) بعد از پیوند کلیه و فاکتورهای مرتبط با آن بود. روش ها: طی یک مطالعه ی توصیفی- تحلیلی، کلیه ی موارد پیوند کلیه که طی سال های 1382 تا 1390 در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام شده بود، از طریق بررسی پرونده مورد مطالعه قرار گرفت و بروز عوارض ناشی از آناستوموز حالب شامل تنگی، نشت (leak) ادراری و انسداد ادراری در آن ها بررسی شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار spss تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: از 1419 مورد پیوند کلیه، 630 نفر (4/44 درصد) بستری مجدد در بیمارستان داشتند که 265 نفر (1/42 درصد) در فاصله ی زمانی کمتر از 3 ماه، 251 نفر (8/39 درصد) در فاصله ی 6-3 ماه، 16 نفر (5/2 درصد) در فاصله ی 12-7 ماه و 98 نفر (6/15 درصد) در فاصله ی بیش از 12 ماه بعد از پیوند، به علت مشکل کلیه، بار دیگر در بیمارستان بستری شده بودند. از بین این بیماران، 60 مورد (5/9 درصد) به علت عوارض آناستوموز حالب بود. نوع عارضه ی آناستوموز در 28 نفر (7/46 درصد) تنگی حالب، در 15 نفر (25 درصد) نشت ادرار و در 17 نفر (3/28 درصد) انسداد ادراری بود. نتیجه گیری: بروز عوارض آناستوموز حالب در بیماران تحت پیوند کلیه در مطالعه ی ما، دارای شیوعی متعارف و در حدود مطالعات دیگر است. همچنین، بروز این عوارض که ممکن است به عواملی از جمله سن بیمار، تعداد شریان کلیه ی پیوند شده و تکنیک عمل مرتبط باشد، یکی از دلایل بستری مجدد بیماران در بیمارستان می باشد. لذا، لازم است بروز عوارض اورولوژیک در بیماران تحت پیوند کلیه به دقت بررسی شده، اقدام درمانی به موقع انجام گیرد.